.دنیا مثل اتوبانیه که ما وسطش توقع همه کار را داریم!
لذت…توبه…کار…عبادت…و…
========================
اما این شلوغی و مشغول بودن توان همه موارد  بالا  را ،ازمامی گیره!
هی مغزمان، توجهمان ،معطوف به ماشین های دور و بر مان می شه که خطرشون متوجه ماست.
=============================
خطر هم نداشته باشند، توی ذهن ما نفوذ کردن…ونمی ذارن فکرمون درست کار کنه و تمرکز داشته باشیم…
======================
دنیاهم ،مثل پل است، هم، مثل اتوبان.هردو شرایط را همزمان با هم داره.
هم شلوغ و پر ماجراست، هم گذرا وجای نایستادن!
که فکرمونو سخت مشغول خودش می کنه..
========================
آرامش همیشه آسایش نیست و نبوده…به عبارت دیگه آسایش مسبب آرامش نمی شه..پس چرا همه اش دنبال آسایشیم؟
آرامش اصله.