دوستدار تو کسی است که هر روز، به بهانه ای پیامی بهت بده…چون وحشت داره رشته آشنایی از هم گسیخته بشه.
توی غیبتت اونقدر به یادت باشه که هیچکس دیگه این قدرنباشه.
توی خواب…حداقل هفته ای،ماهی یک بار مهمونت باشه.
توی مجلس شادی،همیشه یک صندلی را برات خالی بگذاره.وفکر کنه تو اونجا نشستی.

توی عزا،دعا کنه غم نبینی.و تو را هیچوقت این جور جاها نبینه.

توی خیابون،از جاهایی عبور کنه که خط خاطرات تو اونجا کشیده شده.

خلاصه…توی زندگیش همونقدر که بفکر  خودشه،به فکرتو هَم  باشه.
این است  دوستدار واقعی تو.

د.

شود آیا که تو دست از سر من بر داری؟
عشق حتماکه نباید بشود اجباری
عشق آن است که با میل وتمایل باشد
تو نمی دانم از این عشق چه بر سرداری!
به جدال و به ستیز است توکارت انگار
به وصالم نرسی با روش مختاری!
همه را گفت و برفت وپس آن خواب عجیب
 شکرکردم که به خواب است  نه در بیداری!

به خدا صبر ندارم توچه صبری داری؟
من زتو خواب ندارم توچرا بیداری؟
من ز پنجاه گذشتم تو ز من، بگذشتی
کودکی جای دلم جای گرفت اجباری
فکر کردم اگر این جان برودمی میرم
ماندنم مجلس ختمی است بدون زاری!
زود رفتی توکه جانی چه بگویم آخر
زندگی مجلس ختمی است، بدونت آری!

= = = = = =

به خدا صبر ندارم توچه صبری داری؟
من زتو خواب ندارم توچرا بیداری؟
من ز پنجاه گذشتم تو زِ سی، اما من
کودکی های توشددر دل من اجباری
فکر کردم اگر این جان برودمی میرم

زندگی مجلس ختمی است، بدونت آری!
زود رفتی توکه جانی چه بگویم آخر

ماندنم مجلس ختمی است بدون زاری!