.دنیا مثل اتوبانیه که ما وسطش توقع همه کار را داریم!
لذت…توبه…کار…عبادت…و…
========================
اما این شلوغی و مشغول بودن توان همه موارد  بالا  را ،ازمامی گیره!
هی مغزمان، توجهمان ،معطوف به ماشین های دور و بر مان می شه که خطرشون متوجه ماست.
=============================
خطر هم نداشته باشند، توی ذهن ما نفوذ کردن…ونمی ذارن فکرمون درست کار کنه و تمرکز داشته باشیم…
======================
دنیاهم ،مثل پل است، هم، مثل اتوبان.هردو شرایط را همزمان با هم داره.
هم شلوغ و پر ماجراست، هم گذرا وجای نایستادن!
که فکرمونو سخت مشغول خودش می کنه..
========================
آرامش همیشه آسایش نیست و نبوده…به عبارت دیگه آسایش مسبب آرامش نمی شه..پس چرا همه اش دنبال آسایشیم؟
آرامش اصله.

جوانی نامده ، با من وداع آسمانی کرد !
ندیدم من جوانی را که با من کِی جوانی کرد

شنیدم کآمد‌ است او ، تا که بر خیزم …
نهان شد از برم آنی و آن کار نهانی کرد

چه آسان رفت و پنهان رفت و خامم کرد
سکوتم دید و خامی را ، لب خندان شبانی کرد

فلک موی سپیدم داد و خیرت باد با من گفت
جوانی را ربود از من ، ندیدم چون تبانی کرد

مرا بوسید و گفتا : رو … که ما رفتیم !
بخود تا آمدم دیدم ، قدم را هم کمانی کرد

نگه بر آینه کردم ، ببینم رمز و رازش را
نَبُد جز خطّ پیشانی که تفسیر معانی کرد

چه استادانه میدزدد فلک در خواب و بیداری
ز طرّاری خود ، هر عاقلی را هم روانی کرد

ج. نعیمی پنجشنبه ۹۷/۳/۱۰

ای کاش روز اول ،کم می شداز گِلِ ما،
از من زبانی از دل ، از تو دلی ز اندام .